Over mij
Als kind kon ik al heel makkelijk in oplossingen denken. Als iemand een probleem had, zag ik de oplossing meteen voor me. En omdat ik het zo duidelijk voor me zag, wilde ik ook helpen bij het oplossen ervan. Wanneer de ander daar niks mee deed en het mij te lang duurde, dan loste ik het zelf maar op. En zo nam ik veel verantwoordelijkheden op mij.
Ik was diegene die alle feestjes, uitjes, etentjes organiseerde in de familie en vriendenkring. Ik regelde de vakanties, pluisde alles uit en hield rekening met ieders wensen. Als er ruzie was onderling, ging ik zitten bemiddelen om het op te lossen. Ik zat in een netwerkclub om leuke events te organiseren en deed verschillende bestuursfuncties. En dat deed ik allemaal naast mijn werk als trainer-coach, waar ik al de hele dag teams en managers hielp om hun problemen te leren oplossen. Als ik iemand kon helpen, dan deed ik het. Ik ervaarde dat ik overal invloed op kon uitoefenen en voelde me daardoor medeverantwoordelijk voor de problemen van anderen.
En daar ging het knellen. Ik werd er doodmoe van. Iedereen ging er ook maar vanuit dat ik alles maar deed. ‘Tats, jij regelt de wintersport weer?’ ‘Pak je ook weer het jaarlijkse sponsorevent op?’ ‘We hebben te weinig mensen, kun je alsjeblieft helpen bij de organisatie van de hardloopwedstrijd?’ Ik zei overal ja op, want ik voelde me verantwoordelijk om weer een toffe wintersport te regelen, het sponsorevent tot een groot succes te maken en de hardloopwedstrijd weer tot in de puntjes te regelen. En wanneer taken bleven liggen en de deadline in zicht kwam, dan nam ik die ook op mijn bordje. Want ja, als ik het niet deed, dan kwam het niet goed. En ik werd zelfs een beetje kribbig dat er maar continue op mij geleund werd.
Waarom konden anderen dit niet zelf doen? Waarom moest IK het altijd oplossen? En op een gegeven moment doorzag ik het. Ik zat een ratrace die ik zelf had gecreëerd….
Hoe is het nu?
Veel relaxter. Ik heb systemisch leren kijken naar mijn plek, mijn houding en gedrag en wat ik daarin wilde veranderen. Ik kan waardoor nu makkelijk nee zeggen, ook al zie ik nog steeds de oplossing voor me. Ik voel niet meer de drang dat IK het moet
oplossen. Ik gun anderen de tijd om te leren hoe zij het zelf kunnen oplossen. Dat betekent dat ik niet steevast diegene ben die de vakanties regelt, maar dat uit handen kan geven aan familie, vrienden en mijn vriend. Ik ben gestopt met de netwerkclub. Bij
ruzies ga ik niet meer zitten bemiddelen om het op te lossen. Ik laat de verantwoordelijkheid bij de ander. Daarbij stel ik wel vragen om de ander aan het denken te zetten en om zelf tot een oplossing te komen. Ik los het niet meer op. En dat is heel relaxed. Daardoor vraagt mijn omgeving ook niet meer continue om hulp. Dat geeft mij veel ruimte en dat is heel fijn. Ik heb daardoor veel minder ballast op mijn schouders en meer energie over aan het eind van de dag.
Wat je over mij moet weten:
Het is mijn kwaliteit om hele complexe dingen weer heel simpel te maken. Zodat daarmee de oplossing ook super simpel wordt.
Ik ben vaak spot on. Ik heb een scherp zintuig om dingen die onderliggend meespelen in complexe situaties tastbaar te maken, en om onverklaarbare blokkades op te speuren.
Ik leer door te doen en dingen uit te proberen, dan weet ik meteen wat goed voelt, wat werkt en wat niet werkt. Ik heb ook niet leren fietsen door er heel veel over te praten. Het is kwestie van doen, doen, doen, net zolang totdat het goed voelt.
Ik confronteer graag en kan soms een beetje lomp of bot uit de hoek komen. Ik houd ervan als mensen direct zijn en zeggen waar het op staat. Dat doe ik zelf ook.
Mijn visie op beter leidinggeven:
Leidinggeven is een vak apart. Het gaat niet om uitblinken in inhoudelijke expertise. Het gaat over het innemen van je plek als manager op een manier zodat je het team, de organisatie en daarmee ook de klant dient. Het is een spel van randvoorwaarden scheppen waarbinnen gecreëerd kan worden. Veel managers vervallen in oplossen of delegeren. Ze hebben te maken met de trekkracht van de organisatie, de klant en het team. En dat hebben ze op een goede manier op elkaar af te stemmen. Door ineffectieve patronen systemisch in kaart te brengen krijgen ze de oplossing voor gewenste verandering in hun handen. Daardoor worden complexe situaties in het team ineens weer simpel en behapbaar. Daarbij is de plek die ze zelf innemen in het team, de reactie die ze oproepen in het team. Door de juiste plek in te nemen komen er andere reacties in het team.
Als je me zou kennen zou je weten dat …
Ik altijd een geplande vakantie in het vooruitzicht heb. Ik ben dol op reizen en de natuur.
Ik nooit een ‘meisje meisje’ ben geweest, maar altijd ‘one of the guys’.
Ik geen tv kijk, maar ik heb wel alle afleveringen van Ik vertrek en Droomhuis gezocht gezien.
De meeste mensen mij gewoon Tats noemen.
Ik dolgelukkig ben met Salem en onze zoon Sam.
Salem en ik elke maand uiteten gaan bij een restaurant waar we allebei nog nooit zijn geweest. We kiezen om de beurt een restaurant uit, zo is het telkens een verassing waar we eten.
De Kampina mijn favoriete plek is om te wandelen. Gevolgd door het Henschotermeer.
Ik mezelf elk kwartaal trakteer op een saunadag. Voelt als een minivakantie. Zo lekker!
Ik een hotello ben. Hotelschool Den Haag, natuurlijk! (voor de mede hotello’s onder ons ) Daar is mijn liefde voor culinair eten ontstaan.
Don’t mess with my Croky paprika chips. Ik ben er dol op en tolereer geen mee eters.
Ik thuis lekker op mijn Spaanse sloffen of slippers loop.
Je maakt mij echt niet blij met een bos bloemen. Ik heb er geen leuke plek voor in huis en ze staan altijd in de weg.
Spreekt dit je aan en voel je een connectie?
En denk je dat ik de coach ben die jou kan helpen om je team snel weer op de rit te krijgen? Plan dan een gratis sessie met me in. Dan ervaar je meteen of de klik er is en waarmee ik je kan helpen. Ik kijk er naar uit je te ontmoeten!
