Over mij

Altijd de sterke. Altijd de stabiele. Altijd de oplossingsgerichte. Dat was ik. Al van jongs af aan voelde ik haarscherp aan wat een ander nodig had. Ik hoefde het niet eens te horen, ik wíst het gewoon al. En als ik ergens invloed op had, dan vond ik ook dat ik er iets mee móést doen. Dus hielp ik. Regelde ik. Loste ik op. Alles. En voor iedereen in mijn omgeving.

Dat patroon trok ik naadloos door in mijn volwassen leven. In de familie. In de vriendengroep. In mijn netwerk. En in mijn werk. Ik regelde vakanties, feestjes en etentjes. Ik bemiddelde bij conflicten. Ik nam zitting in besturen. En overdag hielp ik als trainer-coach managers en teams om hun problemen op te lossen. Het voelde logisch. Want ik kón het. Ik wilde dat het goed kwam. En dat lukte ook altijd.

Ik nam het over als de ander het liet liggen. In mijn familie, mijn werk, mijn relaties, eigenlijk overal…

Totdat ik steeds vermoeider werd. En er in mijn familie een aantal impactvolle gebeurtenissen waren, waaronder een gewapende overval op mijn oma. Vanaf dat moment begon mijn lichaam steeds vaker te protesteren. Benauwdheid. Flauwvallen. Op menig feestje stond ik te hyperventileren en te overgeven, en dat was niet van de drank. Heftige schrikreacties. Extreme vermoeidheid. Rug-, schouder- en nekklachten. Migraine. Vage klachten waar niemand echt raad mee wist.

De huisarts zei: “Neem jij maar eens rust.” Maar rust was voor mij geen oplossing. Rust nemen betekende thuis zijn. Midden in de intense familiedynamiek. Ik groeide op in een familiebedrijf aan huis met bemoeizuchtige familieleden. Daar was het allesbehalve rustig. Dus zocht ik afleiding. Veel hobby’s, altijd aan het werk, volle agenda. Altijd bezig zijn, want stillen zitten of niks doen was bij ons thuis geen optie. Er was altijd wel wat te doen. Bij de ggz deed ik een omdenk-oefening: “Je bent niet je gedachten. Als je je gedachte verandert, voel je je anders.” En ik dacht alleen maar: ja doei. Dit werkt voor geen meter. In mijn kop had ik het wel helder, maar ik had geen controle meer over mijn lichaam. Dit ging mij niet helpen. Wel ging ik regelmatig naar de fysio, osteopaat en masseur. Dan werden alle spieren losgemaakt en kon ik er weer even tegenaan. Werkte prima. Alleen was het wel symptoombestrijding. Wat ik nodig had, vond ik pas later toen ik systemisch werk ontdekte.

Het kantelpunt kwam in een systemische opstelling. Er ging toen een wereld voor me open.

Eindelijk vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. En wat er toen gebeurde, voelde ik niet alleen mentaal, maar ook fysiek. Mijn schouders zakten gevoelsmatig een meter naar beneden. Alsof er ruimte ontstond in mijn lijf. Alsof ik weer kon ademen. Ik zag het ineens glashelder: Ik had al die tijd alle ballast en verantwoordelijkheden gedragen die helemaal niet van mij waren. Maar omdat anderen hun verantwoordelijkheid niet namen, nam ik die wel. In mijn familie. In mijn vriendengroep. Op mijn werk. Overal. Geen wonder dat ik daar zo ontzettend moe van werd. Geen wonder dat mijn lichaam zo protesteerde. Wat anderen niet konden dragen, droeg ik wel. Zonder dat ik me daar ooit écht bewust van was. Ik wist niet beter. Totdat ik het voelde. Totdat ik het allemaal teruggaf in die opstelling. En leerde: Wat niet van mij is, hoef ik ook niet te dragen. Ik leerde systemisch kijken naar mijn gedrag en mijn plek in het systeem. Naar hoe ik onbewust de grote werd. En hoe ik weer terug kon naar mijn eigen plek. Niet meer de grote hoeven zijn. Maar gewoon weer, de kleine. Niet meer: “Ik los het wel op. Ik draag dit wel voor jou.” Maar: “Ik hoef dit niet te dragen. Dit hoort niet bij mij. Dit hoort bij jou en ik geef het aan je terug.” Wat een opluchting!

En tegelijkertijd was ik boos. Ik heb me heel lang onbegrepen gevoeld. Waarom had niemand mij hier eerder op geattendeerd? Dit was voor mij life changing. Maar het werd vooral bestempeld als vaag, zweverig, alternatief, ongeloofwaardig. Onbekend maakt voor velen onbemind. Inmiddels ken ik niets dat doeltreffender en pragmatischer is dan systemisch werk. En daarom heb ik het volledig geïntegreerd in mijn werk.

Hoe is het nu?

Zo veel relaxter!

Ik voel nog steeds snel aan wat er nodig is, maar ik voel niet meer de drang dat ík het moet oplossen. Ik weet wat mijn verantwoordelijkheid is, en wat niet. Ik weet wat bij mij hoort en wat ik bij de ander mag laten. Daardoor stel ik makkelijker grenzen. Laat ik los wat niet van mij is. En daardoor verandert de dynamiek. En ik trek ook geen mensen meer aan die continue op mij willen leunen.

Ik voel rust. Lichtheid. Vrijheid. Ruimte. Ook letterlijk in mijn lichaam. Mijn lijf is ontspannen. En ik ben al heel lang niet meer bij de fysio of osteopaat geweest. Niet omdat ik geen klachten meer heb, maar omdat ik inmiddels heel goed aanvoel wat mijn lijf me vertelt. En weet wat ik daar systemisch in te doen heb.  Ik leef mijn eigen leven. Niet meer, onbewust, gestuurd door wat er van mij verwacht wordt. Maar door wat ik zélf wil. Dat is voor mij: echte vrijheid.

Wat je over mij moet weten:

Van complex naar simpel

Het is mijn kwaliteit om hele complexe dingen weer heel simpel te maken. Zodat daarmee de oplossing ook super simpel wordt.

Praktisch leren

Ik leer door te doen en dingen uit te proberen, dan weet ik meteen wat goed voelt, wat werkt en wat niet werkt. Ik heb ook niet leren fietsen door er heel veel over te praten.

Ik ben vaak spot on

Ik heb een scherp zintuig om dingen die onderliggend meespelen in complexe situaties tastbaar te maken, en om onverklaarbare blokkades op te speuren.

Mijn visie op leidinggeven:

Steeds meer leiders lopen vast. Niet omdat ze hun werk niet goed doen, maar omdat ze structureel te veel dragen. Ze zijn loyaal, betrokken, oplossingsgericht en putten zich ondertussen uit. Hun hoofd staat nooit uit. De agenda zit altijd bomvol. En het team blijft naar hen kijken voor sturing, structuur en oplossingen. Wat dan vaak wordt geadviseerd? Een time managementtraining. Een cursus delegeren. Leren nee zeggen. Maar die oplossingen pakken zelden de kern aan. Ze leren je wél nieuw gedrag, maar veranderen niets aan de patronen die daaronder liggen. En juist die patronen zorgen ervoor dat je blijft doen wat je altijd al deed, zelfs als je weet dat het je opbreekt.

Leiderschap begint niet bij gedrag. Het begint bij jouw plek.

Bij de rol die je onbewust inneemt in het team en de organisatie. Bij hoe je reageert onder druk. Bij wat je overneemt, wat je vermijdt, en wat je moeilijk loslaat. En die basis? Die legde je als kind in je gezin van herkomst. Vrijwel alle leiders nemen hun rol die ze als kind al vervulde onbewust mee in hun functie. Was jij vroeger de helper, de sterke, de bemiddelaar of de verantwoordelijke? Dan is de kans groot dat je die rol vandaag opnieuw vervult als leider.

Systemisch leiderschap betekent dat je leert kijken naar het geheel.
Dat je snapt hoe jouw gedrag samenhangt met de dynamiek in je team. En dat je de moed hebt om de oorzaak aan te pakken in plaats van het symptoom. Want achter elk probleem schuilt een diepere dynamiek. Zodra je die herkent én erkent, kun je gericht veranderen. En geef je je team precies wat het nodig heeft om te groeien. Pas als jij je plek werkelijk inneemt, ontstaat er rust. Dan verandert de dynamiek. Gaat je team automatisch meer in de actiestand.  En kun jij weer sturen met overzicht, vertrouwen en ruimte voor jezelf. Niet door harder te werken. Niet door trucjes te leren. Maar door op een dieper niveau te kijken naar wat jou en je team telkens in dezelfde spiraal houdt.

Voorkom uitval. Herpak de regie. En leer leidinggeven zoals het écht bedoeld is.

Als je me zou kennen zou je weten dat …

Ik altijd een geplande vakantie in het vooruitzicht heb. Ik ben dol op reizen en de natuur.

Ik nooit een ‘meisje meisje’ ben geweest, maar altijd ‘one of the guys’.

Ik geen tv kijk, maar ik heb wel alle afleveringen van Ik vertrek en Droomhuis gezocht gezien.

De meeste mensen mij gewoon Tats noemen.

Ik dolgelukkig ben met Salem en onze zoon Sam.

Salem en ik elke maand uiteten gaan bij een restaurant waar we allebei nog nooit zijn geweest. We kiezen om de beurt een restaurant uit, zo is het telkens een verassing waar we eten.

De Kampina mijn favoriete plek is om te wandelen. Gevolgd door het Henschotermeer.

Ik mezelf elk kwartaal trakteer op een saunadag. Voelt als een minivakantie. Zo lekker!

Ik een hotello ben. Hotelschool Den Haag, natuurlijk! (voor de mede hotello’s onder ons ) Daar is mijn liefde voor culinair eten ontstaan.

Don’t mess with my Croky paprika chips. Ik ben er dol op en tolereer geen mee eters.

Ik thuis lekker op mijn Spaanse sloffen of slippers loop.

Je maakt mij echt niet blij met een bos bloemen. Ik heb er geen leuke plek voor in huis en ze staan altijd in de weg.

Spreekt dit je aan en voel je een connectie?

En denk je dat ik de coach ben die jou kan helpen om je team met veel meer energie, balans en gemak aan te sturen? Plan dan een gratis leiderschapsgesprek met me in, dan kijken we samen of en hoe ik je zou kunnen helpen én wat daarin voor jou de juiste beslissing is.

Plan hier je leiderschapsgesprek in