Voorkom uitval. Leer leidinggeven met rust, overzicht en een team dat zelf in actie komt.
Omdat je nu wilt leren hoe je het anders aanpakt, voordat je straks écht moet stoppen.
Je werkt je helemaal uit de naad en staat altijd klaar voor je team. ’s Avonds. In de weekenden. Je hoofd staat continu aan. De workload is veel. Zeg maar gerust te veel. Maar hé, that’s part of the job, toch? Er is altijd wel iets. Een nieuw project, het inwerken van een teamlid, een actieperiode, iemand met privéproblemen. Je zegt dat het tijdelijk is, maar dat zeg je al veel te lang. En je partner zal dat ongetwijfeld beamen. Je vraagt je steeds vaker af: hoe ga ik dit nog een jaar volhouden?
Je privéleven? Dat staat op pauze. Je sport niet meer, je slaapt slecht, je bent moe. Je loopt al bij de fysio voor je rug- en nekklachten. Alles wat je energie zou moeten geven, laat je liggen. Weekenden zijn om bij te komen in plaats van te leven. En het ergste is: het voelt alsof je aan het overleven bent. Alsof het allemaal moet. Soms vraag je jezelf af: waar doe ik dit eigenlijk allemaal voor? Op deze manier is het niet leuk meer. Je werkt om te leven toch?
Je voelt je verantwoordelijk. Voor álles. Je kunt moeilijk dingen uit handen geven, tenzij je er volledig op kunt vertrouwen dat het goed komt. En daar wordt het lastig. Je team zegt ja en doet nee. Ze stellen eindeloze vragen. Jij moet ze overal bij helpen. Jouw planning gaat dagelijks op de schop. Je raakt erdoor gefrustreerd en vraagt jezelf af: waarom moet IK hier nou altijd alles doen? Als jij er niet zou zijn om alles goed te stroomlijnen, dan gaat het mis en ontstaan er fouten.
In je team zijn het vaak dezelfde mensen die hun verantwoordelijkheid niet nemen. Jij moet steeds bijsturen, erachteraan bellen en alles controleren. Het kost je bakken met tijd en energie. Je spreekt ze erop aan, maar ze vervallen telkens weer in hetzelfde gedrag. En jij? Jij wordt er moe van. Gefrustreerd. Je wilt geen politieagent zijn, maar zo voel je je wel. En intussen blijven de resultaten achter. Als dit zo doorgaat, weet je: de doelstellingen ga je zó niet halen.
Je lost zaken op van je eigen leidinggevende. Je ziet precies wat er nodig is. In je team, op de werkvloer en in het MT. En dat kaart je aan. Maar je eigen leidinggevende neemt bepaalde beslissingen niet of stelt acties uit. Dus doe jij het. Wéér. Zonder dat het ooit uitgesproken is, ben jij degene geworden die alles fixt. Ook het werk van je leidinggevende. En je weet: dit is niet jouw verantwoordelijkheid. Maar als jij het niet doet? Dan gebeurt het niet. En dat heeft grote gevolgen voor de operatie, jouw team én de organisatie. Dus doe je het toch.
Wat kost het je eigenlijk als je zo doorgaat? Je vrije avonden? Je weekenden met je gezin? Je relatie? Je kinderen? Je gezondheid? Jij? En wat als je zo doorgaat? Dan is er nog maar één manier waarop je lichaam ingrijpt: je valt uit. Burn-out. Niks meer kunnen. Nergens meer voor beschikbaar zijn. Voorkom dat jij de volgende bent die uitvalt.
Je merkt het aan alles: het is te veel. De druk. De workload. De verwachtingen. De verantwoordelijkheid. En wat je ook probeert, het lukt niet meer om alles in goede banen te leiden. Misschien zijn er al collega’s uitgevallen. Of ben je zelf al vaker ziek geweest. En diep vanbinnen voel je: ik zit op datzelfde spoor. Je wilt niet ziek worden. Je wilt niet uitvallen. Maar je weet ook: zo doorgaan is geen optie meer.
“Ik doe alles wat ik kan, maar het voelt als falen.”
“Ik raak de controle kwijt.”
“Ik weet niet hoe ik het anders moet doen.”
“Ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud.”
Deze zinnen hoor ik vaak van managers in deze fase. Je probeert van alles, maar de workload blijft te veel. Je doet nóg harder je best voor je team, maar raakt jezelf steeds verder kwijt. En ondertussen blijft je hoofd aanstaan. Dag en nacht. Dit is geen onwil. Dit is jouw systeem dat overbelast is. En dat is precies het moment waarop je móet ingrijpen voordat je lichaam dat voor je doet.
